XI Rozdział

Wrzucam wam króciutki rozdział XI... :)
Następny dodam, gdy pod tym postem będzie 25 komentarzy i 20 obserwatorów(Bitch Please, ja was szantażuję :*) I może ponad 3100 wyświetleń xD
Miłego czytanka <3


Z przerażeniem wpatrywałam się w fioletowłosą postać w szarej, dżinsowej sukience. Błysnęła lampa błyskowa.
- Peggy...-szepnęłam.
- Matko...Matko...Matko... Jezu, ale materiał na artykuł...- jej zdziwienie i zszokowanie ustąpiło miejsca pożądliwości dziennikarskiej. Wpatrywała się we mnie i James'a z wariackim szczęściem. Zupełnie jakby dzierżyła w ręce wygrany los z loterii, a nie aparat, w którym było kompromitujące mnie i bruneta zdjęcie.
Odsunęłam się od bruneta i z trudnością, podpierając się o ścianę, chwiejąc się, wstałam.
- Rany, ale artykuł!- szeptała wciąż rozgorączkowana dziewczyna mojego brata. Poczułam jak się we mnie gotuje. I to dosłownie, z ogarniającej mnie, niepohamowanej złości.
- Ile chcesz?- spytał chłodno James, a ja popatrzyłam się na niego ze...zdziwieniem? Podczas gdy ja tu mam ochotę zabić tą stojącą w drzwiach postać, on proponuje łapówkę? Przekupuje ją wzamian usunięcie zdjęć i milczenie.
- CO? Chyba sobie żartujesz, opublikowanie tego jest DLA mnie ważniejsze, niż jakieś tam gówniane pieniądze. Ten artykuł może mi nawet otworzyć drzwi do kariery dziennikarskiej. TO nie może się zmarnować.- zaśmiała się z ironią.  Zezując, zerknęłam na bruneta. Z wierzchu był opanowanym człowiekiem prowadzącym negocjacje, lecz w środku, prawdopodobnie gotował się tak samo jak ja.
- 10 tysięcy dolarów?- zapytał chłodno.
Odpowiedział mu szyderczy uśmiech.
- Chyba cię.- zrobiła parę kroków do tyłu.
Zachwiałam się, ruszając do przodu. Z nienawiścią w oczach, podeszłam do niej tak blisko, że niemal nasze twarze się stykały.
- Wykasuj to cholerne zdjęcie.- warknęłam.
- Nic z tego, kochana.
Nim zdążyłam zareagować, dziewczyna biegiem ruszyła na doł, po schodach. Gdy zorientowawszy sie, co sie stało, również zaczęłam biec.
Wybiegłam z bloku.
- STÓJ!- krzyknęłam, widząc dziewczynę przebiegającą przez przejście dla pieszych. odpowiedział mi tylko środkowy palec. Wkurzona, zmrużyłam oczy i kontynuowałam pościg. Nie zważając na samochody, zatrzymujące się z piskiem opon, biegłam dalej.
Gdy pokonałam ten niebezpieczny odcinek, jakim była bardzo ruchliwa ulica, zatrzymałam się na moment, a moje oczy zaczęły lokalizować niską, fioletowłosą dziewczynę.
- STÓJ, MÓWIĘ!- krzyknęłam, gdy ta debilka została przeze mnie namierzona.
- ANI MYŚLĘ!- zaśmiała się jadowicie.
Biegnąc za nią,dotarłam na ruchliwe rondo. Dziewczyna pokonała je z łatwością, przedostając się na drugą stronę. W biegu, zawahałam się. Przebiegając przez nie, ryzykuję potrąceniem, lecz ten aparat, TE zdjęcie było ważniejsze. Zwyciężyło ze zdrowym rozsądkiem.
Nie rozglądając się, przebiegłam. Usłyszałam pisk hamulców ciężarówki.
- Boże...-zdążyłam tylko tyle wyszeptać, zanim pochłonęła mnie ciemność.